Column Theo Segers: Herdenken

Zij gaven hun leven voor onze vrijheid. En ook nu kunnen we 80 jaar na 1945 
opnieuw hierbij stilstaan. Dat doen we in een op tilt geraakte wereld, in een wereld met problemen en zorgen. Ook in ons land is er genoeg waarover belangrijke besluiten genomen moeten worden. En over sommige onderwerpen denken we heel verschillend. Maar rond de klok van 20.00 uur staan we schouder aan schouder naast elkaar en herdenken we samen dat heel veel mensen ons de vrijheid schonken met hun leven.

Elk jaar ben ik – en ik hoor het ook van de wethouders en raadsleden die allen in een kern aanwezig zijn – onder de indruk van de plechtige wijze waarop we samen herdenken. Het lijkt ook wel dat steeds meer jonge mensen de bijeenkomsten bezoeken. Mooi om te ervaren dat ouders en opa’s en oma’s aan (klein)kinderen leren te herdenken.

Het aantal ooggetuigen uit de Tweede Oorlog wordt steeds minder. Maar het blijft van groot belang om te blijven vertellen. Vertel de verhalen uit die tijd van angst, verzet, verraad, niets doen, schrik, dwangarbeid of onderduiken. De verhalen van de familie, de gebeurtenissen uit het dorp. Gelukkig verschijnen er steeds weer nieuwe uitgaven die daar behulpzaam bij zijn. Zo was ik vorige week bij de uitreiking van het boek: ‘Ik ben er niet geheel gerust over …’, een uitgave van de Historische vereniging Hoogblokland, Hoornaar, Noordeloos. Nieuwe verhalen, gebeurtenissen die nog niet bekend waren. Na het lezen van het boek, stelde ik mijzelf de vraag: ‘wat zou ik doen…?’