Column Theo Segers: Helden

Ja helden bestaan. Mensen die grote dingen doen, zich inzetten voor land en volk. Vele helden worden geëerd, soms krijgen ze zelfs een standbeeld. Hun naam komt in de geschiedenisboekjes. En we zijn trots op onze helden. Heb ik al eens melding gemaakt dat mijn moeder met haar meisjesnaam ‘Tromp’ heet? Je raadt het al, inderdaad, ik ben in moeders lijn een nakomeling van onze stoere zeeheld: Maarten Hapertsz Tromp. Geloof het of niet, maar als ik mijn haar laat groeien, heb ik net zulke krullen.

Maar deze column gaat niet over helden als Tromp, de Ruijter, Johannes Post, Hannie Schaft, Ard Schenk, Johan Cruijff, Irene Schouten en zo verder. Nee, ik wil helden voor het voetlicht brengen die meer naamloos blijven en op de achtergrond.

Ik kom ze tegen, en jij vast ook. Kijk maar om je heen. Enkele weken geleden reikte ik een hoge onderscheiding uit aan een jonge inwoonster uit Molenlanden. Zij kreeg de ‘Carnegie penning’ als aandenken en dank voor haar moedige gedrag. Ze haalde, met hulp van anderen, een man van het spoor. Hij was onwel geworden en daar terechtgekomen. Net voor de naderende trein konden ze de man van de rails afhalen. ‘Nee, burgemeester, ik hoef niet in de krant.’ Een held, als je het mij vraagt.

De foto van Joop den Besten uit Nieuw-Lekkerland heeft u misschien in de krant gezien. Hij ontving de gemeentelijke onderscheiding ‘Hart voor Molenlanden’ vanwege al zijn werk voor mensen in de omgeving. ‘Ik doe het niet voor de erkenning, maar vanuit mijn hart,’ zei hij. Een held.

Pas waaiden met de zware storm de lege afvalcontainers op de openbare weg. Zeer gevaarlijk voor het verkeer. Ik zag iemand stoppen, de container weer veilig neerzetten en de weg vervolgen. In mijn ogen is dit ook een held. Het hoeven namelijk geen grote daden te zijn. Houd je ogen open en ‘doe iets, want niets doen is erger.’