Column Theo Segers: Drie meiden op de fiets

Het was op een vroege maandagmorgen. Ik reed naar het gemeentekantoor in Bleskensgraaf voor een dag vol overleggen. Als eerste stond het politieoverleg op de agenda. Het was nog schemerig. Ver in het oosten deed de zon pogingen 
om boven de horizon te komen, maar in de polder was het mistig. Op een 
smalle ruilverkavelingsweg doemden opeens drie meiden op de fiets voor me 
op; niet netjes achter elkaar, maar gezellig keuvelend naast elkaar. 
Of de verlichting in orde was, weet ik niet meer. Maar gevaarlijk was het wel. 
Ik schrok, maar kon gelukkig op tijd remmen.

Toen ik er zeker van was dat er geen tegenligger naderde, ben ik naast de buitenste fietser gaan rijden en opende het raampje aan de bijrijderskant. 
Ik zag het meisje schrikken. Ze herkende me vast niet, maar als een auto naast je komt rijden en een oudere man met een streng brilletje spreekt je aan, dan 
schrik je vast. ‘Hé meiden’, riep ik, ‘dit is niet zo veilig en zeker hier niet; 
jullie kunnen beter voor je eigen veiligheid achter elkaar rijden.’ Ik moest weer door, want er kwam een tegenligger aan. Of ze mijn goed bedoelde advies hebben opgevolgd, weet ik niet.

Maar de boodschap is hopelijk duidelijk. Ik weet niet of fietsende jongeren deze 
column lezen. Daarom, beste ouders, grootouders, leerkrachten, spreek je 
kinderen aan. Wees voorzichtig in het verkeer. En ga zeker niet gedrieën naast 
elkaar rijden op een smalle polderweg in de vroege ochtendmist. Helemaal niet. 
Nooit niet. Let op je eigen veiligheid. Je moet er toch niet aan denken dat er wat 
ernstigs gebeurt. Enne hoe luidde die spreuk van vroeger ook alweer? 
Nog steeds raak: ‘Goed licht, allicht.’