Column Theo Segers: 4 mei herdenking
Aanstaande zaterdag zijn we twee minuten stil. Volgens een waardevolle traditie, herdenken we de gevallenen in de Tweede Wereldoorlog. Dat doen we nationaal op de Dam in Amsterdam, en ook zijn er in alle gemeenten op allerlei plaatsen bijeenkomsten. Ook in vele kernen in Molenlanden is er de ‘dodenherdenking’. Van harte roep ik jullie op om je daarbij aan te sluiten en samen, als stad of dorp te herdenken. Ook om schouder aan schouder te staan tegen geweld, oorlog, uitsluiting en samen een pleidooi te houden voor vrijheid. Dat doen we samen. Tegenstellingen –die mogen er zijn– vallen weg. Op 4 mei staan we naast elkaar, herdenken we, staan we stil, mijmeren we over wat was en kijken in de achteruitkijkspiegel. Maar ook kijken we vooruit. Wat is onze toekomst? Waar is hoop? Wat geeft perspectief? Wat kan ik daaraan doen?
Mijn antwoord is, respecteer elkaar, kies voor het gesprek en niet voor geweld,
kies voor verbinding niet voor uitsluiting, kijk niet weg, maar kijk elkaar in de ogen. Vrede houden we, maken we samen!
Tijdens de aubade in Noordeloos werd ik door een inwoner aangesproken. Het ging over wat in de Tweede Wereldoorlog gebeurde en een ervaring die in haar geheugen was gegrift. Het deed mij denken aan een poëzie en literatuurrubriek in het Kontakt, die er hopelijk eens komt. Als kind moest ze op school een gedicht
overschrijven in schoonschrift (de 60-plussers weten dat nog wel). In een speciaal schrift moest je leren ‘schoonschrijven.’ Zij schreef over, in opdracht van de meester, een gedicht over de wegvoering van zovelen vanuit ons land naar de concentratiekampen. Ze kende het nog uit haar hoofd. ‘Dit nooit weer’, zeiden we tegen elkaar.
Hieronder de laatste strofe van het gedicht van J. de Bruin:
‘De grens. Een laatste blik naar ons’ landouwen,
-En niemand staat ons bij in deze nood-
Vaarwel, vaarwel, het vaderland getrouwe
zijn wij tot in de dood.’
Dit nooit meer. Daarom zijn we op 4 mei twee minuten stil. Jij ook?